Dzięcioł Białogrzbiety

Dzięcioł białogrzbiety Mateusz Matysiak

Największy spośród dzięciołów pstrych. Gatunek parasolowy, rzadki, silnie związany z drzewostanami liściastymi. W siedliskach, które zamieszkuje, wymaga obecności znacznej ilości miękkiego martwego drewna.

Rozmieszczenie w Polsce i w Karpatach

W Polsce: bardzo nieliczny gatunek lęgowy. Dwa główne rejony występowania to lasy północno-wschodniej części kraju oraz Karpaty. Poza tym znacznie rzadziej gniazduje na Lubelszczyźnie i w Górach Świętokrzyskich.
W Karpatach: mimo sporych jeszcze luk w wiedzy wiadomo, że występuje w całym paśmie, jednakże najliczniej w części wschodniej (Beskid Niski, Bieszczady, Góry Sanocko-Turczańskie, Pogórze Przemyskie). Liczniej także w Beskidzie Żywieckim i Gorcach.

Siedlisko

Dojrzałe drzewostany liściaste i mieszane, głównie łęgi, olsy, grądy, a w górach buczyny i jaworzyny. Wymaga obecności dużej liczby zamierających i martwych drzew.

Kluczowe zagrożenia

• usuwanie z lasu martwego drewna leżącego,
• usuwanie z lasu obumierających i martwych drzew stojących,
• zmniejszanie się powierzchni starych drzewostanów liściastych.

Zabiegi ochronne

• zaprzestanie usuwania martwego drewna z lasu,
• pozostawianie w lesie odpowiednią liczbę drzew zamierających i martwych, w szczególności z gatunków o miękkim drewnie,
• ochrona większych fragmentów starych drzewostanów liściastych.

Status ochronny

Ochrona gatunkowa	objęty ochroną ścisłą, wymagający ochrony czynnej
Polska Czerwona Księga Zwierząt	NT – niższego ryzyka, ale bliski zagrożenia
Dyrektywa ptasia	Załącznik I
Gatunki specjalnej troski w Europie (BirdLife International)	Non-SPEC
Konwencja Berneńska	Załącznik II
Konwencja Bońska	-